Η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική τόνισε σήμερα ο Αντώνης Σαμαράς κατά την προ Ημερησίας Διατάξεως στη Βουλή, με θέμα τις αλλαγές που πλήττουν τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα των νέων, το δικαίωμα στη μόρφωση, στον πολιτισμό,
στον αθλητισμό και στον ελεύθερο χρόνο τους.
Το κεντρικό ζήτημα είναι η Κρίση και οι μεγάλες αλλαγές που προκαλεί στην κοινωνία, ειδικά στο χώρο της Νεολαίας.
Ο τρόπος, όμως, που βλέπει ο καθένας από μας το πρόβλημα είναι διαφορετικός. Η ιδεολογία μας δεν είναι η ίδια, η οπτική μας δεν είναι ίδια…
Εμείς, λοιπόν, πιστεύουμε ότι τα προβλήματα αυτά δεν είναι μόνον οικονομικά, ούτε σχετίζονται αποκλειστικά με την Οικονομική κρίση, αλλά παραπέμπουν σε μια κρίση πολύ βαθύτερη και πολύ πιο μακροχρόνια.
Που μέρος της και μόνο είναι η κρίση δανεισμού της χώρας, το σκληρά μέτρα που επιβλήθηκαν και ο φαύλος κύκλος της ύφεσης στην οποία οδηγούν.
Εμείς καταψηφίσαμε το Μνημόνιο. Και θα μας ήταν ιδιαίτερα εύκολο και βολικό να τα αποδώσουμε όλα στο Μνημόνιο και στην Οικονομική κρίση.
Αλλά υψηλή ανεργία ανάμεσα στου νέους υπήρχε και πριν την κρίση. Διάδοση των ναρκωτικών υπήρξε και πριν. Αύξηση των κρουσμάτων βίας στα γήπεδα υπήρξε και πριν. Σοβαρά προβλήματα στο εκπαιδευτικό μας σύστημα υπήρχαν κα πριν. Το γεγονός ότι το σύστημα αυτό το σχολικό παράγει με περισσότερο κόπο πολύ φτωχότερα αποτελέσματα, κι ότι οι νέοι μας σήμερα τελειώνουν το Λύκειο, μετά από τόσες αλλεπάλληλες «εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις», πολύ πιο φτωχοί σε γνώσεις, σε δυνατότητα χρήσης της μητρικής μας γλώσσας, της Ελληνικής, σε γνώσεις Ιστορίας, σε μαθηματικές επιδεξιότητες, σε κριτική σκέψη, όλα αυτά υπήρχαν και πριν την κρίση.
Μπορεί οι πολλοί να μην τα έβλεπαν …
Και σίγουρα η κρίση έχει ανοίξει τα μάτια πολλών. Γιατί χειροτερεύει τα προβλήματα…
Τα χειροτερεύει, αλλά δεν τα δημιούργησε η Οικονομική κρίση.
Όταν μιλάμε για Νεολαία πιστεύω κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, πρέπει να θυμόμαστε δύο πράγματα:
* Πρώτον, ότι κι εμείς ήμασταν κάποτε παιδιά και να κατανοούμε πώς νιώθουν εκείνα. Να προσπαθούμε να μπούμε στη θέση τους…
* Αλλά, παράλληλα δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι τώρα είμαστε γονείς. Κι όσο κι αν κανείς νοσταλγεί τα νιάτα του, απέναντι στα παιδιά παραμένει πάντα γονέας.
Και το γονεϊκό ρόλο πρέπει να παίξουμε. Όχι να τα κολακεύουμε. Όχι να γινόμαστε «ίδιοι» μαζί τους.
Δηλαδή να τα οδηγούμε. Να μην δικαιολογούμε τα σφάλματά τους. Κυρίως να τα αποτρέπουμε, από τα δικά μας τα σφάλματα.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ζημιά που μπορούμε να κάνουμε στα παιδιά μας, από το να τα κολακεύουμε…
Αλλά οφείλουμε, όμως, να είμαστε δύο φορές πιο αυστηροί με τους εαυτούς μας.
Και να γνωρίζουμε καλά τις ανάγκες των παιδιών μας. Όχι μόνο τις υλικές τους ανάγκες …
Τι θέλουν, άραγε, τα παιδιά; Τι περιμένουν από μας; Τι οφείλουμε να τους παράσχουμε, είτε ως φυσικοί γονείς, είτε ως Πολιτεία;
* Πρώτον, τους οφείλουμε Πρότυπα και Αξίες. Ηθικά και κοινωνικά πρότυπα. Νεολαία χωρίς πρότυπα είναι καράβι χωρίς τιμόνι, χωρίς πυξίδα.
Όλοι έχουν ανάγκη να πιστεύουν κάπου. Ιδιαίτερα οι νέοι χρειάζονται το «μπούσουλα» στη ζωή που ξεκινάνε.
Η έλλειψη προτύπων τους είναι ανυπόφορη. Διότι δεν ξέρουν που να πάνε, δεν ξέρουν ποιον να εμπιστευθούν, δεν ξέρουν τι και πώς να αμφισβητήσουν. Όσο λιγότερο πιστεύουν σε πρότυπα, τόσο μεγαλύτερη ανασφάλεια και έλλειψη αυτοπεποίθησης έχουν…
Σήμερα λοιπόν, που ζούμε σε αυτή την περίοδο της μεγάλης κρίσης, η νεολαία έχει πράγματι δύο φορές μεγαλύτερη ανάγκη για πρότυπα και αξίες. Κι όμως, σήμερα η νεολαία έχει απλά μπροστά της μισο-γκρεμισμένα πρότυπα…
Και σε αυτό φταίει η δική μας γενιά. Γιατί τόσα χρόνια γκρεμίζαμε τα πρότυπα της ελληνικής κοινωνίας. Όλα τα πρότυπα. Όχι μόνο τα λεγόμενα παραδοσιακά, που κάποιοι τα θεωρούν και «παλαιομοδίτικα». Αλλά και τα πιο διαχρονικά. Αυτά που κρατάνε τις κοινωνίες όρθιες και ενωμένες παντού!
Η εργατικότητα δεν είναι ξεπερασμένο πρότυπο. Ούτε η ευθύτητα. Ούτε η εντιμότητα. Ούτε η αξιοσύνη ούτε η αξιοκρατία. Ούτε η γενναιότητα ούτε η αυταπάρνηση. Ούτε η γενναιοδωρία. Ούτε το αίσθημα ευθύνης…
Μάθαμε ποτέ στα παιδιά μας αυτές τις αρετές;
Τα γαλουχήσαμε με το δικό μας Λόγο, αλλά κυρίως με το δικό μας προσωπικό παράδειγμα;
Μάθαμε στα παιδιά να δουλεύουν σκληρά για να προκόψουν, ή τα μάθαμε να λουφάρουν;
Τα μάθαμε να ζουν σύμφωνα με τις δυνατότητές τους, ή τα μάθαμε να καταναλώνουν με βουλιμία;
Τους μάθαμε τη χαρά της προσφοράς;
Την αρετή της αξιοπρέπειας; Να σέβονται τον εαυτό τους, αλλά και τον διπλανό τους;
Τα μάθαμε όλα αυτά;
Κακά τα ψέματα: Πιστεύω ότι όταν μια κοινωνία προσχωρεί στην εκμαυλιστική λογική του εύκολου κέρδους, και στην εκφυλιστική λογική της «ήσσονος προσπάθειας», όταν γενικό «δόγμα» και γενικό σύνθημα που συγκινεί τους πάντες είναι ότι «ο καθένας ότι φάει, ό,τι πιει κι ό,τι αρπάξει», ο καθένας να «βολευτεί» όπου προλάβει, τότε η νεολαία παίρνει το χειρότερο παράδειγμα. Και είναι απολύτως ευάλωτη στη μεγάλη κρίση που υπάρχει και στη μεγαλύτερη που ακολουθεί …
Σε μας η μεγάλη κρίση άργησε, αλλά τελικά είναι εδώ.
Και τώρα πρέπει να ανακαλύψουμε ότι τόσα χρόνια δεν ήταν «στραβός ο γιαλός», εμείς «στραβά αρμενίζαμε».
Και τώρα οφείλουμε να ανακαλύψουμε και πάλι ότι η κοινωνία έχει ανάγκη από πρότυπα και αρχές και περισσότερο τα παιδιά.
* Το δεύτερο που χρειάζονται τα παιδιά μας είναι προοπτική.
Τι θα πει, αλήθεια, Προοπτική; Το λέμε, το επαναλαμβάνουμε, σπάνια το ορίζουμε. Για μένα για να είμαι σαφής, προοπτική σημαίνει προσδοκία για το μέλλον και αίσθηση κατεύθυνσης προς στο μέλλον.
Έχουμε προοπτική όταν ξέρουμε τι θέλουμε, που πάμε και πως θα φτάσουμε εκεί. Και αντίθετα, έχουμε έλλειψη προοπτικής, όταν νιώθουμε καρυδότσουφλα στο πέλαγο.
Έχουμε λοιπόν σήμερα, προοπτική; Τα παιδιά μας έχουν;
Η απάντηση είναι όχι!
Σήμερα ζούμε μια κρίση. Αντιμετωπίζουμε τη βεβαιότητα ότι η κρίση αυτή θα χειροτερέψει. Κάποιοι ελπίζουν ότι τα πράγματα ίσως γίνουν καλύτερα, αργότερα. Αλλά κανείς δεν αμφισβητεί ότι θα χειροτερέψουν πριν αρχίσουν να βελτιώνονται, κάποια στιγμή στο απώτερο μέλλον.
Κακά τα ψέματα όμως: Μια χώρα όπου ήδη η ανεργία πλησιάζει το 12% πριν καλά-καλά αρχίσει ακόμα η κρίση της, να φαίνεται με τα πιο άσχημα σημάδια της μια χώρα που οι περισσότεροι προεξοφλούν ανεργία της τάξης του 20% μέσα στον επόμενο χρόνο, κι όταν η νεανική ανεργία είναι συνήθως δύο φορές μεγαλύτερη, μια τέτοια χώρα προσφέρει πολύ μεγάλη ανασφάλεια στη Νεολαία της . Και καθόλου, μα καθόλου Προοπτική…
Πόση είναι σήμερα η ανεργία των νέων για τις ηλικίες μέχρι 24 ετών; Κοντά στο 30%, όταν στην υπόλοιπη Ευρώπη μόλις αγγίζει το 20%. Μιάμιση φορά μεγαλύτερη.
Πέφτει στο μισό βέβαια, για τις ηλικίας μεταξύ 25 και 34. Αλλά και στις ηλικίες αυτές είναι σίγουρα πολύ ανώτερη απ’ ό,τι το μέσον όρο της Ευρώπης. Στις υπόλοιπες ηλικίες οι αποστάσεις της ελληνικής ανεργίας με την Ευρωπαϊκή πραγματικότητα συρρικνώνονται. Πάνω από τα δύο τρίτα της μεγάλης διαφοράς της ανεργίας από τους ευρωπαϊκούς δείκτες, οφείλεται κυρίως στην ανεργία των νέων ως 30 ετών.
Το λέω αυτό, γιατί άκουσα προηγουμένως τον πρωθυπουργό να λέει ότι το ΠΑΣΟΚ κόπτεται για την καινούργια γενιά. Κάποτε κόπτονταν ως αντιπολίτευση για τη γενιά των 700 ευρώ. Η κυβέρνηση, όμως, έδειξε στη πράξη τη «φροντίδα» της, η κατώτατη αμοιβή έχει πάει στα 592 για την ακρίβεια.
Γι΄ αυτό και η προοπτική θολώνει.
Και βλέπουμε για πρώτη φορά νέα παιδιά να θέλουν να ξενιτευτούν. Φεύγουν, όχι για λίγα χρόνια σπουδών, αλλά για να αναζητήσουν αλλού να ριζώσουν.
Και βλέπω, αυτές τις ημέρες, για πρώτη φορά., στα αποτελέσματα των Πανελλαδικών Εξετάσεων, το εξής περίεργο να συμβαίνει: H Zήτηση, κ. Παπανδρέου, για ΤΕΙ Αθηνών να είναι κάποιες φορές μεγαλύτερη από ΑΕΙ της περιφέρειας.
Οι νέοι, δηλαδή, θυσιάζουν φιλοδοξίες, επιδιώξεις, γιατί οι οικογένειές τους δεν αντέχουν οικονομικά να τα σπουδάσουν τα παιδιά αυτά μακριά από το σπίτι τους.
Αυτά κάποτε νομίζαμε ότι είχανε τελειώσει εκεί στις αρχές της δεκαετίας του ’70.
Τώρα, τρεισήμισι δεκαετίες αργότερα, έχει ξαναρχίσει…
Και τα παιδιά που μένουν υποβαθμίζουν συνεχώς τα όνειρά τους.
Βλέπετε ότι το πρόβλημα δεν είναι απλά, αν θα πάρεις σύνταξη στα 35 χρόνια δουλειάς ή στα 37 ή στα 40. Το πρόβλημα είναι από πότε θα αρχίσεις να εργάζεσαι. Αν αρχίσεις να εργάζεσαι στα 30 σου, θα πάρεις σύνταξη κοντά στα 70. Και δεν είναι εύκολο πια για ένα νέο άνθρωπο να πιστέψει ότι θα βρει δουλειά πολύ νωρίτερα, όταν γύρω του ένας στους τρεις συνομηλίκους του είναι άνεργοι…
Οι παλιοί λέγανε, πως:
— Όταν είσαι νέος μπορείς, να ονειρεύεσαι τα πάντα.
— Όταν είσαι στην ακμή σου, να υπολογίζεις τα πάντα.
— Κι όταν είσαι απόμαχος της ζωής, να αναπολείς τα πάντα.
Όμως μέσα σε αυτή τη ζοφερή κατάσταση της σημερινής κρίσης, η νεολαία μας δεν δικαιούται να ονειρεύεται τίποτα, μόνο η δικιά μας η γενιά υποχρεούται να μετανιώνει για τα πάντα. Για να εξιλεωθούμε, βέβαια, οφείλουμε να αλλάξουμε τα πάντα.
Γιατί έχουμε κλέψει από τα παιδιά το όνειρο. Κλέψαμε από την Ελλάδα το μέλλον και τώρα οφείλουμε να αλλάξουμε και να τα αλλάξουμε όλα, για να επανορθώσουμε.
Και δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο σε μια κοινωνία από μια νεολαία παραδομένη στη μοιρολατρία, που δραπετεύει ακόμα και στο εξωτερικό για να γλιτώσει. Εκεί φτάσαμε. Αυτό πρέπει να επανορθώσουμε.
Και εμείς αυτό αγωνιζόμαστε να αλλάξουμε: Να δείξουμε ότι υπάρχει άλλος δρόμος για να βγούμε από την κρίση.
Γιατί ο δρόμος που επέλεξε η κυβέρνηση, οδηγεί σε βαθύτερη κρίση. Εμείς θέλουμε να ανοίξουμε το δημόσιο διάλογο, που αφορά όλους μας. Αλλά κυρίως αφορά τη νεολαία, η οποία πρέπει να πιστέψει. Και εμείς της δίνουμε το δικαίωμα να πιστέψει ότι υπάρχει και ένας διαφορετικός δρόμος για την έξοδο από την κρίση.
Και ο δρόμος που επιλέγουν κάποιοι άλλοι, ο δρόμος της καθημερινής επαναστατικής γυμναστικής, δεν δημιουργεί Προοπτική. Μάλλον απελπισία δημιουργεί.
Όταν κλείνουμε τα λιμάνια, όταν δεν βοηθιέται η δυνατότητα να «πιάσουν» οι τουρίστες στα νησιά, ή στα λιμάνια, νομίζω ότι απλά πολλαπλασιάζονται τα λουκέτα, αυξάνει η ανεργία, κυρίως των νέων. Αν πάρετε, στα τουριστικά επαγγέλματα, είναι κυρίως νέα παιδιά.
Πολλοί, λοιπόν, μιλάνε για δικαιώματα. Αλλά στερούν από τους νέους ένα άλλο βασικό δικαίωμα: την ευκαιρία.
Και όταν οι νέοι δεν έχουν ευκαιρίες, τα υπόλοιπα δικαιώματά τους αποδυναμώνονται.
Προσπαθούμε, λοιπόν, εμείς να σπάσουμε την εθνική κατάθλιψη, που διαχέεται παντού γύρω μας: Από τα μαγαζιά στο κέντρο της πόλης που βάζουν λουκέτα, ως τα επαρχιακά κέντρα, που αδειάζουν από κόσμο, ως τα χωράφια που εγκαταλείπονται και χερσώνουν.
Και μια που το έφερε η συζήτηση, πριν δύο μέρες, η Νέα Δημοκρατία κατέθεσε πλήρη πρόταση και Σχέδιο για την κρίση. Με στοιχεία, με επιχειρήματα, με αναφορές σε απόψεις διαπρεπών Οικονομολόγων, με προτάσεις, με ιεραρχήσεις, με προτεραιότητες, με οικονομετρικά μοντέλα, τα περισσότερα κοστολογημένα.
Πότε θυμάστε, κ. Πρόεδρε, κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης να έχει καταθέσει τέτοια πρόταση;
Εσείς, προηγουμένως, στην ομιλία σας, μας είπατε ότι πρέπει οι Έλληνες να μάθουμε και τα κόμματα να στηριζόμαστε στις δικές μας δυνάμεις.
Εμείς καταθέσαμε ένα ολοκληρωμένο, συναινετικό, διαφορετικού λόγου, διαφορετικού τρόπου σχέδιο, για την έξοδο της χώρας από την κρίση.
Είναι ρεαλιστικό, υλοποιήσιμο σχέδιο, ένα σχέδιο το οποίο θα περίμενε κανείς, τουλάχιστον, να μελετηθεί, να αξιολογηθεί και αν είναι δυνατόν και να αξιοποιηθεί. Όπως το ζήτησα στην παρουσίαση του σχεδίου αυτού από την κυβέρνηση.
Όμως, αντιθέτως, ποια ήταν η απάντηση και η δική σας και του εκπροσώπου σας;
— Για όλα φταίει η Νέα Δημοκρατία!
Λυπάμαι που σας το λέω, κ. Παπανδρέου, αλλά έχει κολλήσει η βελόνα!
Χαλασμένο γραμμόφωνο παλαιάς εποχής. Επιμένετε εκεί μονότονα:
— Για όλα φταίει η Νέα Δημοκρατία!
Είναι η σίγουρη απάντηση του εκπροσώπου σας κάθε φορά.
Ξέρετε, όταν υποβάλει η αντιπολίτευση προτάσεις κι εσείς τους λέτε ότι αυτοί φταίνε για όλα, δύο τεινά συμβαίνουν:
Ή μεγάλη αμηχανία έχετε, γιατί δεν το περιμένατε…
Ή μια αθεράπευτη μισαλλοδοξία.
Και απ’ ό,τι φαίνεται αυτή είναι η μεγάλη διαφορά μας.
Εμείς μπορούμε να κάνουμε και σκληρή κριτική, αλλά μπορούμε να θέτουμε και θετικές προτάσεις.
Από την άλλη πλευρά, τι βλέπουμε. Βλέπουμε μόνο εμμονές που αποθαρρύνουν, αν θέλετε, και κάθε συναινετική δική μας διάθεση και δημιουργούν μια μοιρολατρία στον κόσμο.
Και εν πάση περιπτώσει, ο Ελληνικός λαός τώρα έχει μάθει ότι υπάρχει κι άλλος δρόμος, που μπορεί να δημιουργήσει Ελπίδα.
Αλλά Ελπίδα πραγματική, σε στέρεες βάσεις. Όχι σαν το επιχείρημα, που μας είπατε προηγουμένως, για την ανάγκη να ανοίξουμε ναυτιλιακές σπουδές.
Εσείς είστε που μόλις έχετε καταργήσει το Υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας. Το εθνικό συγκριτικό μας πλεονέκτημα, το καταργήσατε.
Όπως και ο Τουρισμός. Και λέτε να πάμε σε δευτεροβάθμιες εξισώσεις, να πιάσουμε τις εμπορικές σπουδές, τις ναυτιλιακές σπουδές.
Και κάτι ακόμα, γιατί πρέπει να το κλείσουμε αυτό το θέμα, να βοηθήσω και εγώ το φοβερό σας επιχείρημα, που είπατε για τα ρουσφέτια της Νέας Δημοκρατίας (πέραν της «ΑΓΡΟΓΗΣ») που αναφέρατε και να προσθέσω, αν θέλετε, ένα ακόμα επιχείρημα, υπέρ σας. Το νόμο, κ. Παπανδρέου, με τον οποίο μονιμοποίησε η Νέα Δημοκρατία 35 χιλιάδες συμβασιούχους, που παράνομα είχατε προσλάβει από τα παράθυρα και που τους εκβιάζατε, για να τους έχετε αιχμαλώτους, από εκλογές σε εκλογές.
Το μεγαλύτερο ρουσφέτι, δηλαδή, που έχει κάνει ποτέ της η Νέα Δημοκρατία ήταν η νομιμοποίηση δεκάδων χιλιάδων δικών σας ρουσφετιών.
Ήταν η νομιμοποίηση δικών σας ρουσφετιών!
Αλλά αυτό, κ. Παπανδρέου, είναι για να μας «βρίζουν» οι δικοί μας, όχι εσείς!
Εν πάση περιπτώσει, όλο αυτό το ζοφερό κλίμα, εμείς δίνουμε μάχη για να το αλλάξουμε.
Γιατί, αν δεν το κάνουμε, τότε η μοιρολατρία και η εγκατάλειψη στη νεολαία εγκυμονούν πολύ μεγάλους κινδύνους…
Πολλοί ανησυχούν για τη διάδοση των ναρκωτικών.
Υπάρχουν τρεις λόγοι που οδηγούν σε τέτοια φαινόμενα:
— Πρώτον, ή κατάρρευση αξιών και προτύπων.
— Δεύτερον, η έλλειψη προοπτικής, η μοιρολατρία.
— Τρίτον, η ανεκτικότητα σε όσους κερδοσκοπούν πάνω σε μια ιδιαίτερα ευάλωτη σήμερα νεολαία. Και προωθούν, βέβαια, τη θανατηφόρα πραμάτεια τους…
Οι πρώτοι δύο λόγοι πυροδοτούν την αυξημένη «ζήτηση» ναρκωτικών.
Ο τελευταίος διευκολύνει την «προσφορά» ναρκωτικών.
Και οι τρεις μαζί διαχέουν τα ναρκωτικά σε όλη την κοινωνία.
Η κοινωνία μας, τα τελευταία 30 χρόνια, από τα τρία αυτά αίτια, έχει ενισχύσει, δυστυχώς, και τα τρία!
Όταν οι νέοι δεν μπορούν να ονειρεύονται με υγιή τρόπο, γίνονται πιο επιρρεπείς στη λύση της «ουσίας», στον τεχνητό παράδεισο. Να διαφύγουν από τη γκρίζα πραγματικότητα.
Όταν τους κλέβεις το αύριο, τους σπρώχνεις πιο εύκολα στον έμπορο που καραδοκεί στην γωνία. Γιατί τον αφήσαμε να καραδοκεί στη γωνία…
Οφείλουμε, λοιπόν, να δώσουμε Ελπίδα, Πρότυπα και Αρχές σε αυτά τα παιδιά.
Γιατί και το τρίτο που έχει ανάγκη το νέο το παιδί σήμερα είναι η Παιδεία.
Και εδώ μόνο δυο λόγια. Δεν μιλάω για Εκπαίδευση. Απλά. Μιλάω για Παιδεία. Όχι ξερές γνώσεις. Πρέπει να τους ανοίξουμε την πόρτα στην πνευματική αναζήτηση, να τους γαλουχήσουμε στην τέχνη της συζήτησης, αλλά να τους γαλουχήσουμε και στην πειθαρχία του Λόγου. Να τους ξεναγήσουμε στο «Σπήλαιο των Ιδεών» του Πλάτωνα, αλλά και στο ανηφορικό μονοπάτι το δύσκολο του Αριστοτελικού Λόγου.
Ιδέες, Λόγος, Αισθητική, είναι η βάση της Παιδείας. Αλλά είναι αυτά ακριβώς που λείπουν από τα σχολεία μας. Όπου κερδίζει έδαφος συνεχώς η αποδόμηση των ιδεών και ο κυνισμός.
Πράγματι, είναι απίστευτο, αλλά στα σχολεία μας «διαδίδουμε» πολλές φορές τον κυνισμό!
Βγάζουμε την Ελληνικότητα από τα ελληνικά σχολικά βιβλία! Διδάσκουμε όλο και περισσότερο την λεγόμενη «αμφισβήτηση». Χωρίς να δίνουμε στα παιδιά μας τι είναι αυτό που πρέπει να αμφισβητήσουν.
Και εν πάση περιπτώσει, η αμφισβήτηση δεν διδάσκεται. Είναι άσκηση κριτικής σκέψης. Η αμφισβήτηση, αν θέλετε, προκύπτει ως ωρίμανση. Αλλά για να μάθεις να αμφισβητείς, πρέπει προηγουμένως να μάθεις να έχεις πιστέψει σε κάποιο ιδανικό, σε κάποια άποψη στέρεη.
Για να ωριμάσεις πνευματικά, πρέπει να αμφισβητήσεις κάποια στιγμή ακόμα και τον ίδιο σου τον εαυτό. Αλλά για να αμφισβητήσεις τον ίδιο σου τον εαυτό, πρέπει να έχεις και ταυτότητα. Προσωπική και συλλογική.
Για να μάθεις να σέβεσαι τον άλλο, πρέπει να σέβεσαι τον εαυτό σου. Να είσαι υπερήφανος, δηλαδή, για τον εαυτό σου…
Αλλιώς με ανασφάλεια χωρίς υπερηφάνεια, δεν σέβεσαι τίποτα.
Η μισαλλοδοξία δεν διαδίδεται ανάμεσα σε λαούς με ισχυρή ταυτότητα, αλλά ανάμεσα σε ανασφαλείς πληθυσμούς χωρίς ταυτότητα.
Μια νεολαία που γαλουχείται στον κυνισμό, είναι μια νεολαία που δεν μαθαίνει τον αυτοσεβασμό. Και είναι ευάλωτη σε μοιραίους πειρασμούς και πιο επιρρεπής σε αυτό-καταστροφικές τάσεις…
Μια Νεολαία με ιδεαλισμό, με πίστη δεν έχει κίνδυνο να πέσει ούτε σε «ουσίες», ούτε σε βία, ούτε στον εξτρεμισμό.
Αντίθετα, όταν καλλιεργείται ο κυνισμός, να μην μας φαίνεται περίεργο όταν τα ναρκωτικά κερδίζουν συνεχώς έδαφος, οι κουκουλοφόροι πολλαπλασιάζονται, τα καλύτερα μυαλά δραπετεύουν στο εξωτερικό και οι υπόλοιποι δείχνουν παραδομένοι σε μια σκληρή, άσχημη γι΄ αυτούς μοίρα…
Σκοτώνουμε, λοιπόν, τα όνειρα των παιδιών μας. Εγώ θα έλεγα και πιο συγκεκριμένα, σκοτώνουμε τα όνειρα εκείνων που ήδη φοιτούν σε Πανεπιστήμια και νιώθουν αιχμάλωτα ομάδων διαφόρων εξω-πανεπιστημιακών, συχνά, αναρχικών, που δυναστεύουν ολόκληρη την Πανεπιστημιακή κοινότητα. Φοιτητές και καθηγητές!
Κλείνουν τα Πανεπιστήμια. Τα καταλαμβάνουν. Επιδίδονται σε βιαιοπραγίες. Στο όνομα της «ελεύθερης διακίνησης ιδεών» για τα οποία σήμερα συζητούμε. Προπηλακίζουν όποιον διαφωνεί μαζί τους.
Δεν ξέρω αν έχει κανείς αναρωτηθεί, πως θα σκέφτεται μέσα του ένα παιδί όταν πηγαίνει στα πανεπιστήμια όπου επικρατούν συνήθως συνθήκες αδιανόητες για οποιαδήποτε άλλη χώρα του κόσμου;
Τι σκέπτονται όταν συνειδητοποιούν ότι ο τρόπος λειτουργίας των Ελληνικών Πανεπιστημίων δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο; Όπως πουθενά δεν υπάρχει και το χάος και η αναρχία που επικρατεί πολλές φορές μέσα στους Πανεπιστημιακούς χώρους…
Και μη μου πείτε ότι η Νέα Δημοκρατία ανέχθηκε ή δεν άλλαξε το σύστημα όταν κυβέρνησε. Γιατί θα με αναγκάσετε να σας θυμίσω ότι προσπάθησε να το αλλάξει και σε κάποιο σημαντικό βαθμό το άλλαξε. Αλλά όλοι οι υπόλοιποι ήταν αντίθετοι. Όλοι οι υπόλοιποι υποστηρίζατε τις αντιδράσεις των οργανωμένων ομάδων που δεν ήθελαν να χάσουν το καθεστώς της ασυδοσίας τους. Με ελάχιστες, αλλά και αξιοσημείωτες εξαιρέσεις ανθρώπων ανάμεσά σας –για να είμαι δίκαιος- που ζήτησαν ακόμα και την κατάργηση της ασυλίας στα Πανεπιστήμια.
Οι υπόλοιποι ήταν απέναντι, και δεν βοήθησαν να λυθεί ένα θέμα που παραλύει την προοπτική της Ελληνικής Νεολαίας.
Για αυτό και εμείς σήμερα δεσμευόμαστε να καταργήσουμε αυτή την ασυλία της παρανομίας στα Πανεπιστήμια.
Έχω αληθινή απορία να δω: Οι υπόλοιπες παρατάξεις για αυτό, τι λένε;
Και μια και ο λόγος για δεσμεύσεις, όπως αυτή είναι δέσμευση δική μας, να θυμίσω ότι πριν έξι μήνες, σε μιαν άλλη Προ Ημερησίας διατάξεως συζήτηση στη Βουλή είχα ζητήσει κι είχατε δεσμευτεί κύριε Πρόεδρε ότι ως τον Ιούνιο – δηλαδή ως το μήνα που ήδη πέρασε – να είχε φέρει η Κυβέρνηση στη Βουλή για ψήφιση νομοθετικές παρεμβάσεις για την καταπολέμηση της Διαφθοράς και την Αποκατάσταση της Διαφάνειας. Τις οποίες θα είχε διαμορφώσει η Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας.
Μόλις ο Πρόεδρος προηγουμένως ανακοίνωσε ότι σήμερα κατετέθη –αν άκουσα καλά- το ζήτημα της βουλευτικής ασυλίας. Άριστα.
Υπάρχει, όμως, ακόμα ο νόμος περί ευθύνης Υπουργών, υπάρχει το πολιτικό χρήμα, οι δικές μας οι προτάσεις είναι στη Βουλή, έχουν δοθεί, έχουν ήδη αρχίσει και ας έχει προηγηθεί Συμβούλιο Πολιτικών Αρχηγών, που εσείς είχατε συγκαλέσει, και εγώ είχα ζητήσει τότε από τη συζήτηση στη Βουλή.
Εκείνα που λέγαμε τότε, εμείς τα εννοούσαμε…
Ζητάμε μια κομματική, ευρεία κοινή θέση. Και να σκοτώσουμε τη Λερναία Ύδρα, τη διαφθορά, που δεν αντιμετωπίζεται με ευχολόγια…
Και αν το εννοούσατε εσείς, όπως πιστεύω και εγώ, παράκληση, έστω και καθυστερημένα, φέρτε το να το ψηφίσουμε. Θα είναι και αυτό ένα μήνυμα Αξιοπιστίας προς την Ελληνική Νεολαία…
Στο πολιτικό σκηνικό –και τελειώνω κύριε Πρόεδρε- υπάρχουν σήμερα τριών ειδών δυνάμεις:
– Εκείνοι που καλλιεργούν τη μοιρολατρία, παγιδεύουν το λαό στη μοιρολατρία. Καταδικάζουν τη νεολαία στον κυνισμό.
Αναφέρομαι σε αυτούς που υποστήριξαν ως μοναδική «λύση» από την κρίση, ένα δρόμο αδιέξοδο – το περιβόητο Μνημόνιο – που οδηγεί σε βαθύτερη κρίση, σε μεγαλύτερη ύφεση, σε μόνιμη οικονομική παράλυση, σε δυσθεώρητο υπερδανεισμό.
–Υπάρχουν εκείνοι οι οποίοι κερδοσκοπούν στην οργή της κοινωνίας. Και κυρίως στην οργή της νεολαίας. Δηλαδή, στο ριζοσπαστισμό της. Στο δυναμισμό της.
– Υπάρχουν και εκείνοι οι οποίοι προσπαθούν να δημιουργήσουν Ελπίδα. Που κηρύσσουν ότι υπάρχει και άλλος δρόμος πέρα από τα αδιέξοδα. Που θέλουν να προσφέρουν γόνιμη, πραγματική Προοπτική. Όχι φρούδες Ελπίδες. Δηλαδή, μια Ελπίδα Ρεαλιστική, χτισμένη πάνω σε στέρεες βάσεις.
Έτσι λοιπόν,
Αυτές οι τρεις δυνάμεις που υπάρχουν, εμείς ανήκουμε στην τελευταία κατηγορία, γινόμαστε δύναμη της Ελπίδας.
Δεν κατηγορώ κανέναν. Αλλά ο καθένας ας κατατάξει τον εαυτό του όπου νομίζει…
Για να το πω με τρεις λέξεις, αυτό που χρειάζεται η νεολαία είναι: Πρότυπα, Ιδανικά και Προοπτική.
Και κάτι ακόμα: Ευκαιρίες.
Η Νεολαία δεν χρειάζεται «προστάτες». Ούτε «καθοδηγητές». Ούτε λαϊκιστές …
Εμείς αγωνιζόμαστε να προσφέρουμε αυτά που χρειάζεται:
– Παιδεία και Ελπίδα!
Χωρίς Παιδεία και Ελπίδα, η νεολαία είναι το μεγαλύτερο θύμα της κρίσης.
Με Παιδεία και Ελπίδα, μη φοβάστε τη νεολαία μας.
Και μη φοβάστε για τη νεολαία μας…
Θα βρει το δρόμο της και θα γίνει πολύ καλύτερη από μας.
Ευχαριστώ πολύ.
|
Αναρτήσεις
