"Εάν έχεις πίστη…Πέσε!… (Ζήτω η Εργατική Πρωτομαγιά;) "

(Τα μέτρα που μας επιβάλλονται είναι απίστευτα δύσκολα και δυστυχώς

αυτοί που μας Κυβέρνησαν μας έφτασαν μέχρι εδώ αλλά δεν φρόντισαν να

μας δώσουν τις δεξιότητες που απαιτούνται για να ανταπεξέλθουμε στις

σκληρές δοκιμασίες. Καιρός να θυμηθούμε, χωρίς βέβαια να γίνουμε

μοιρολατρικά θρησκόληπτοι το «βόηθα Παναγιά» και το «έχει ο Θεός»

των γονιών μας… Την πατρότητα του κειμένου ...
που ακολουθεί δεν την

γνωρίζω εγώ και ο φίλος μου Γιάννης Α. που μου το έστειλε. Εάν εσύ την

γνωρίζεις παρακαλώ γράψε μας εδώ στο blog να την μάθουμε όλοι )

Η ιστορία μιλάει για έναν ορειβάτη, που θέλησε να σκαρφαλώσει στο ψηλότερο βουνό. Ξεκίνησε την περιπέτεια του μετά από πολλά χρόνια προετοιμασίας. Όμως, επειδή ήθελε τη δόξα μόνο για τον εαυτό του αποφάσισε να σκαρφαλώσει το βουνό μόνος. Η νύχτα έπεσε βαριά και ο άνδρας δεν έβλεπε τίποτα, όλα ήταν μαύρα, μηδενική ορατότητα. Το φεγγάρι και τα άστρα είχαν καλυφθεί από σύννεφα. Καθώς ο άνδρας ανέβαινε και απείχε λίγα μόνο μέτρα από την κορυφή του βουνού, γλίστρησε και έπεσε στο κενό με μεγάλη ταχύτητα.

Ο ορειβάτης πού το μόνο πού έβλεπε καθώς έπεφτε ήταν μαύρες κουκίδες, είχε την τρομερή αίσθηση της βαρύτητας να τον τραβά. Συνέχισε να πέφτει και σε εκείνες τις στιγμές του μεγάλου φόβου ήρθαν στο μυαλό του όλα τα καλά και τα άσχημα επεισόδια της ζωής του. Σκεφτόταν, τώρα, το πόσο κοντά στο θάνατο ήταν, όταν ξαφνικά ένιωσε το σκοινί πού ήταν δεμένο στη μέση του να τον τραβά δυνατά. Το σώμα του ορειβάτη κρεμόταν πλέον στον αέρα. Μόνο το σχοινί τον κρατούσε ζωντανό. Εκείνη τη στιγμή της αμηχανίας και καμιάς άλλης επιλογής, φώναξε:

Θεέ μου, βοήθησε με!
Ξαφνικά, μια βαθειά φωνή προερχόμενη από τον ουρανό απάντησε:
Τί θέλεις να κάνω;
Σώσε με, Θεέ μου!
Αληθινά, νομίζεις ότι μπορώ να σε σώσω;
Βέβαια, πιστεύω ότι Εσύ μπορείς!
ΤΟΤΕ, ΚΟΨΕ ΤΟ ΣΧΟΙΝΙ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΔΕΜΕΝΟ ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΣΟΥ...».
Στο σημείο αυτό σταμάτησα να διαβάζω και με απορία σκέφτηκα: «Θεέ μου, τι ζητάς από αυτόν τον άνθρωπο; Είναι δυνατόν να του ζητάς να κόψει το σκοινί, το μόνο πράγμα πού τον κρατάει ζωντανό;» Εγκατέλειψα γρήγορα αυτές τις σκέψεις και έβαλα τον εαυτό μου στη θέση του ορειβάτη. Αλήθεια, ΕΓΩ τί θα έκανα; Με ανάμεικτα συναισθήματα και σχεδόν με βεβαιότητα για την απάντηση μου, συνέχισα να διαβάζω:
«Η ομάδα διάσωσης, την άλλη μέρα, είπε ότι ένας ορειβάτης βρέθηκε πεθαμένος, παγωμένος και το σώμα του κρεμόταν από ένα σχοινί. Τα χέρια του κρατούσαν σφιχτά το σχοινί ΜΟΝΟ 3 μέτρα πάνω από το έδαφος....».
Εσύ και εγώ, πόσο κολλημένοι είμαστε στο σχοινί μας; Ποτέ μην αμφισβητούμε όσα είναι από το Θεό. Ποτέ δεν θα πρέπει να λέμε ότι μας έχει ξεχάσει η μας έχει εγκαταλείψει. Ποτέ μη σκεφθούμε ότι δεν μας φροντίζει. Μας κρατάει πάντα με το δεξί Του χέρι και η επιλογή να απλώσουμε το δικό μας χέρι ανήκει σε εμάς.


Του Καθηγητή ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ