Ο απολογισμός μιας μάχης...

Του Αντώνη-Μάριου Παπαγιώτη

Γράφω "μάχης" γιατί πράγματι ήταν. Και μάλιστα, σε τέτοια πραγματική αντιστοιχία που απειλήθηκαν ζωές με φυσική εξόντωση. Δια ροπάλου, δια των γνωστών καδρονιών ή αρχικά, με εκφοβιστικά τηλεφωνήματα.

Γράφω "απολογισμός" διότι όλοι όσοι ασχολήθηκαν οφείλουν να τον κάνουν. Έτσι κι εγώ, οφείλω να γράψω εδώ τους λόγους για τους οποίους στήριξα τον Κώστα Χατζή και γιατί πιστεύω ότι έχασε. Πριν περάσω όμως σ' αυτό, θα αναφέρω απλά γιατί την Κυριακή έγραφα ότι ο Χατζής θα κερδίσει, ενώ τα "σημάδια" έδειχναν και τα περισσότερα blogs διατυμπάνιζαν ότι θα χάσει.
Εκ των αποτελεσμάτων που έρχονταν καθόλη την διάρκεια της καταμέτρησης ήταν φανερό ότι ο Χατζής προηγείτο στο σύνολο της επικράτειας. Το συνολικό αποτέλεσμα, χωρίς τις περιπτώσεις ενστάσεων, το καταδεικνύει αναμφισβήτητα. Τελικά, κέρδισε στους 32 νομούς, ενώ ο έτερος και νικητής πήρε τους 20. Φαντάσου, λοιπόν, τον εκλογικό χάρτη. Διαπιστώνοντας όμως ότι...

καθυστερούσε επιδεικτικά και προκλητικά η Θεσσαλονίκη και η Ροδόπη (οι δύο περιοχές που οι βαρόνοι έκαναν καλά την δουλειά τους) λογικά σκεπτόμενος, υπέθεσα ότι εκεί θα κρίνουν κάποιοι το παιχνίδι. Εκεί, στα "κάστρα", θα βγάλουν από την κάλπη, όσους ψήφους χρειάζονται για να κοντύνουν τον Χατζή. Πράγμα που πιστεύω ότι έγινε. Εν πάση περιπτώσει, το αποτέλεσμα είναι δεδομένο.
Στήριξα, τώρα, τον Κώστα όχι μόνο γιατί είναι φίλος μου και γιατί πιστεύω στο ήθος του και στην εντιμότητά του, στοιχεία που για μένα είναι τα απαραίτητα προαπαιτούμενα για ανθρώπους που ασχολούνται ενεργά με την πολιτική. Γνωρίζοντας εκ των προτέρων, ότι μικρή δύναμη επιρροής έχει ο Πρόεδρος στην ΟΝΝΕΔ, δεν στάθηκα φανατικά στις ιδεολογικές του θέσεις, οι οποίες στο σύνολό τους με βρίσκουν εκ διαμέτρου αντίθετο. Οφείλει κανείς να παραδεχθεί όμως ότι είχε ξεκάθαρο στίγμα, ειλικρινή δεξιά ιδεολογία, στοιχείο που χρειάζεται στις μέρες μας και στο οποίο θα στηριχθούμε (είτε στην καθαρή αριστερά, είτε στην καθαρή δεξιά) στην προσπάθειά μας να βρούμε τον ορθολογισμό στις δύσκολες μέρες που έρχονται. Τον στήριξα επίσης, καθώς δια της ατόπου απαγωγής ήταν εκείνος που ταίριαζε περισσότερο με την δικιά μου ιδιοσυγκρασία. Ντόμπρος, ειλικρινής, ρομαντικός, ιδεολόγος, έντιμος, άντρας. Επιπρόσθετα, ο έτερος υποψήφιος μου προκαλούσε μια αηδία. Και κυρίως όχι αυτός, αλλά οι άνθρωποι που τον στήριξαν. Ο ακρίτας πρώην υπουργός, που το όνομά του δεν υπάρχει σκάνδαλο της ακυβερνησίας ΝΔ που να μην εμπλέκεται, αλλά και ο βορειοελλαδίτης εργοστασιάρχης-βουλευτής γλοιώδης πέφτουλας, οι οποίοι αμφότεροι τον στήριξαν με νύχια και με δόντια για να βρουν δια μέσου του μια πρόσβαση στον κ. Σαμαρά, από τον οποίο είναι εντελώς καμμένοι. Ο ένας για τα σκάνδαλα, ο άλλος γιατί έδωσε όλο του το είναι για να βγει η κ. Μπακογιάννη.

 
Τώρα, γιατί πιστεύω ότι έχασε; Διότι κανείς στην ουσία δεν ήθελε να κερδίσει. Ούτε ο ίδιος ο Σαμαράς που στα λόγια μόνο τον στήριξε. Αν ήθελε να τον βοηθήσει στ' αλήθεια, δεν νομίζω ότι λογικός άνθρωπος μπορεί να αμφισβητήσει ότι είχε τη δύναμη να τον βγάλει. Αντ' αυτού κανείς δεν τον συμβούλεψε να περιορίσει τις εθνικιστικές κορώνες και τα συναφή εθνοπατριωτικά και αναχρονιστικά διαγγέλματα. Τον άφησαν να καίγεται στο όνομα του "Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια" δίχως να του πουν ότι απευθύνεται σ' ένα διαφορετικό κοινό και όχι στο ίδιο που απευθύνθηκε ο πρόεδρός του και μετέτρεψε τη ΝΔ σε Λέσχη Καπή. Πολλές φορές στον ίδιο τον Κώστα προσωπικά είχα επισημάνει την λάθος πλεύση στην ρητορεία του και την ανάγκη τονισμού του πρότερου γκρίζου βίου του αντιπάλου του. Αλλά ήταν εμφανές ότι κάποιοι τον οδηγούσαν σε λάθος στρατηγική. Δεν επέμεινα, γιατί δεν ήταν αυτός ο ρόλος μου. Δεν είχα ρόλο. Προέβην απλά σε μια διαδικτυακά -και εκ τούτου δημόσια- στήριξη στο πρόσωπό του. Μια στήριξη καθαρή, ανιδιοτελή την οποία προφανώς δεν μπορούν να καταλάβουν όσοι έχουν συνηθίσει να εξαργυρώνουν με διάφορους τρόπους ακόμη και μια καλή τους κουβέντα, που αρέσκονται σε παιχνίδια κάτω από το τραπέζι, που η ιδεολογία και ο δημόσιος λόγος τους μετριέται με το ...ευρώ, που η δική τους πιάτσα τους ξέρει καλά πια και τους αποκαλεί -γιατί άραγε;- "ψιλικατζήδες", που έχουν κάνει την υποκρισία σημαία τους, που έχουν γίνει πρωτομάστορες στην κωλοτούμπα ανάλογα με τα συμφέροντα και τις εντολές της στιγμής, που το γλύψιμο και το ρουφιανιλίκι το έχουν κάνει ψωμοτύρι, που διαπράττουν όσα οι ίδιοι καταγγέλουν θυμίζοντας συχνά τον ανεπανάληπτο Αυλωνίτη της ταινίας "Η ωραία των Αθηνών", που αγνοούν ως ανιστόρητοι και αμόρφωτοι ότι οι "πιστολάδες" όταν καταστούν άχρηστοι στα αφεντικά έχουν οικτρό τέλος. Ξεχνούν όμως, όλοι αυτοί, ότι η Αθήνα είναι ένα μικρό χωριό (για να μην πω ...μεγάλο κρεβάτι) και πως όταν οι προβολείς σβήνουν οι μάσκες πέφτουν και όλα γίνονται γνωστά...

 
Τέλος, κλείνοντας, ξαναγράφω ότι είμαι blogger και δεν χρησιμοποιώ το blogging για να διατηρήσω την δημοσιογραφική ιδιότητα που δεν έχω και ούτε επιθυμώ ν' αποκτήσω. Ούτε ασκώ επάγγελμα με το blogging, όπως άλλωστε οι περισσότεροι. Δεν χρησιμοποιώ το blogging, ούτε για να γλείφω εκεί που πριν έφτυνα, ούτε για να κάνω παραπληροφόρηση, ούτε για σπίλωση προσωπικοτήτων, ούτε για να κάνω "δουλειές", ούτε για να αρνούμαι σα γυναικούλα των παλαιών εποχών την ευθύνη των λόγων μου όταν έρχονται τα δύσκολα. Γράφω επώνυμα, τιμώ το όνομά μου και την υπογραφή μου. Κοιτάζομαι στην καθρέφτη και δεν ντρέπομαι, δεν περιμένω να αντλήσω δύναμη από κανέναν για να πω την άποψη μου. Κοιτάζω στα μάτια τους ανθρώπους. Γράφω, γιατί γουστάρω να τα χάνω εκεί που οι άλλοι σιωπούν. Γράφω για να σπάω με όση δύναμη έχω, δική μου και όχι δανεική, την καθεστωτική σιωπή. Και εν προκειμένω, όταν πρώτος αποκάλυπτα ότι ο Αξιώτης παραιτείται, άλλοι ήταν εκείνοι που ...ανακάλυπταν ότι είναι δεύτερος στις κρυφές -ή του κώλου αν προτιμάς- δημοσκοπήσεις...

 
Αυτά. Και προσοχή... όταν περπατάτε κύριοι σε πεζόδρομους πέριξ του Κολωνακίου να έχετε πάντα μαζί σας μια ομπρέλα. Όχι για περίπτωση ξαφνικής βροχής, αλλά για αποφυγή της αναμενόμενης ροχάλας.

 
Την καλησπέρα μου...